Helpende handen

Kennen jullie bultrug Johannes  nog? Dat arme ding die aanspoelde op een zandplaat in de Waddenzee vlak bij Texel? De bultrug zag het leven waarschijnlijk niet meer zitten en besloot een plekje te zoeken waar hij rustige naar de eeuwige jachtvelden kon vertrekken.

Nou, dat heeft de bultrug  geweten…

Vlak nadat ze was aangespoeld werd het beest door de mens ontdekt. Weg was de rust. De mens dacht namelijk dat de bultrug per ongeluk was aangespoeld en zo snel mogelijk weer de zee in wilde. En de wil van de mens is het beest z’n bevel. Als dat al niet erg genoeg was gaf de mens het beest de naam Johannes. Toen de depressieve bultrug deze naam hoorde, werd het nog depressiever. Want de bultrug wilde helemaal geen Johannes heten, sterker nog, wie noemt er nu een vrouw Johannes? Maar er werd niks aan de bultrug gevraagd en de reddingsacties gingen gestaag door. Zelfs onze zeedierenfluisteraar Leni van ’t Hart bemoeide zich ermee. Volgens haar had Johannes nog die schittering in de ogen die de lust van het leven weerspiegelde. Jaja Leni. Misschien was ze in de war met de oogjes van haar grijze huilertjes.

Na veel omslachtige reddingspogingen en moddergegooi naar politici, stierf de bultrug dan eindelijk.  

De ziel van het beest was verlost van zijn kolossale misbruikte lichaam. Waar zijn de animal cops als je ze nodig hebt?

Waar ik met dit verhaal heen wil, is als volgt: waarom bemoeien we ons zo met het welzijn van individuele dieren? Ik kan me van een hele tijd terug nog herinneren dat we massaal achter de walvis aanzaten. Heeft juist de mens de dodo niet laten uitsterven? En zijn wij niet degene die het leefgebied van de panda inkorten?

Door een enkel dier te helpen, zijn al onze voorgaande zonden dan vergeven? Ik ben van mening dat dit grote onzin is. We kunnen ons beter focussen op grotere maatschappelijke problemen dan dat we ons massaal bekommeren om het lot van een suïcidale bultrug.

Hoe zou jij dit probleem aanpakken? Ik ben erg benieuwd naar je ideeën!